Cukier krzepi!

 

 

Plakat z okresu międzywojennego.  

 

„Cukier krzepi” to być może największe hasło reklamowe przedwojennej Polski. Cukier miał być panaceum na wszystko, miał leczyć, budować mięśnie, wzmacniać odporność i serce. Autorem sloganu był Melchior Wańkowicz, a wymyślił go na zlecenie „Związku Cukrowników Polskich”. Pomimo, że było to zwykłe hasło reklamowe, które miało służyć jedynie zwiększeniu zysków ze sprzedaży, odbiło się głośnym echem w całej Rzeczpospolitej. Nawet dziś, prawie sto lat później choć wiemy już, że cukier ani do zdrowych, ani do leczniczych specyfików nie należy, hasło to a zwłaszcza reklamy tworzone wokół owego sloganu mają w sobie pewną siłę przekazu. Może dlatego, że reklamy te tworzone były w rodzimych warunkach i ich swojski przekaz przemawia do czytelnika, może kuszą przyjemną szatą graficzną, a może po prostu są zabawne? Tak czy siak nie zapomnijcie dzisiaj zjeść czegoś słodkiego do kawy, albowiem „Cukier krzepi!” 

Smakowanie kultury

 

 Thomas Hovenden "Autoportret artysty w jego studiu" 1875

Kiedy wyobrażamy sobie „człowieka kulturalnego” to przeważnie przed oczami pojawia się nam wysuszona i ascetyczna postać mężczyzny w podeszłym wieku z idealnym drobnym wąsikiem, z okrągłymi retro okularami (albo z monoklem!) ubranego w smoking za kilka tysięcy złotych, stojącego przed wielkim gmachem opery czy teatru opierającego się o ręcznie rzeźbioną laskę. Jednak to nie jest takie proste.

Ważnym czynnikiem klasy średniej jest właśnie kultura, jednak by nie wypalić się w przedbiegach trzeba wytworzyć prawidłowe podejście do wspomnianej kultury. Najlepszym sposobem, by poznać kulturę jest podejście do niej jak dzikus podchodzący do nieznanego mu przedmiotu. Trzeba najpierw pooglądać ją ze wszystkich stron, później ostrożnie podejść bliżej, a po jakimś czasie może powąchać, dotknąć, czy kto wie, może nawet posmakować?

Pochwała decentralizacji

 

 

Lavinia Fontana "Portret rodzinny" olej na płótnie 1600 

 

    Jest takie powiedzenie „Nie wkładaj wszystkich jajek do jednego koszyka” albo „Nie stawiaj wszystkiego na jedną kartę” O co chodzi? Powinniśmy mieć zawsze plan B i C, a najlepiej jeszcze kilka. W sferze inwestowania pieniędzy jest to słynna dywersyfikacja, jeżeli będziemy inwestować tylko w jedną rzecz (np. w akcje jednej firmy) a ta zbankrutuje, możemy stracić wszystko, jednak, jeśli będziemy inwestować na pięć lub dziesięć różnych sposobów, to jest mała szansa, że stracimy wszystko, mamy zawsze szansę na uratowanie części zainwestowanych pieniędzy, w końcu lepiej stracić połowę niż wszystko. W sferze społecznej taka decentralizacja także jest bardzo pożyteczna i zwiększa ogólne bezpieczeństwo wszystkich.

By zagłębić się w temat, podam jeszcze dwa przykłady takiego rozdrobnienia ośrodków decydujących.

Misja

 

 

Albrecht Dürer, Melencolia I, miedzioryt z 1514 roku

    Czemu ma służyć ta strona, jaki jest motyw przewodni, dlaczego powstała i gdzie zmierza. Jak nietrudno zauważyć treści publikowane na tej stronie dotyczą klasy średniej. Jest to zagadnienie, które uczepiło się mnie jakieś 6 lat temu, najpierw je ignorowałem, później nawet trochę zwalczałem, ale w końcu zacząłem rozwijać. Z pojedynczych zdań pisanych na marginesach podczas wykładów jeszcze na uczelni powstały dwie ręcznie zapisany kartki pomysłów, a później już przepisane na komputer notatki. No i tak mimochodem zbierane treści popchnęły mnie do czytania artykułów, książek, słuchania wykładów i w końcu wnioskowania i układania całościowych schematów zagadnienia klasy średniej. Z pomysłu były notatki, z notatek zapiski, a teraz materiał urósł na taką skalę, że powstała potrzeba uporządkowania, systematyzacji i podziału na pomniejsze kwestie. Właśnie temu ma służyć ta strona.

    W tym wpisie pozwalam sobie na odrobinę generalizowania oraz narzekania, jednak będzie to jednorazowy wybryk. W pozostałych wpisach skupiam się na rozwijaniu idei, na tworzeniu schematów oraz porządkowaniu spraw, więc tutejsze narzekanie to zjawisko jednostkowe. Doskonale znacie otaczający nas wszystkich świat, a komentatorów teraźniejszości mamy wystarczająco. Do rzeczy.